Curtis Saldago (US) Blues Banana Peel Ruiselede (20-03-2023) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Banana Peel info band: Curtis Saldago © Rootsville 2023

Het was alweer van een hele tijd geleden dat ik naar de Banana Peel was afgereisd. Tijd dus om daar verandering in te brengen en dat kon ik niet beter doen dan vandaag want de mannen hadden daar niemand minder dan Curtis Salgado op bezoek. Het was bij mij al geleden van 2019 op 'La Nuit Du Blues' dat ik de man nog in actie had gezien, dus gepakt en gezakt richting  Ruiselede.

Salgado, die ondertussen al de gezegende leeftijd heeft bereikt van 69 jaar, is geboren in Eugene, Oregon. Gezien de uitgebreide platencollectie van zijn ouders, was het al vroeg duidelijk dat de man het zou maken in de muziekwereld. Hij begon al vroeg met de mondharmonica en snel maakte hij naam en faam in de plaatselijke blues- en soulscene.

Hij klom nadien de internationale ladder op samen met Robert Cray, maar ook als frontman van Roomful Of Blues, waarna hij zijn eigen band op poten zette, Curtis Salgado & The Stilettos. Zijn nummers zijn memorabel, origineel geïnspireerd en ronduit krachtig.  Old school rock ’n roll, doordrenkt met tinten soul en loepzuivere R&B, doorleefde lyrics en uiteraard de enorme stem van dit bekroond fenomeen door een geweldige band met Fabrice Bressouat aan de drums, Anthony Selmaszack op gitaar, Roel Spanjers aan de toetsen en Mig Toquereau aan de bas.

Zo’n bezoek gaat natuurlijk niet onopgemerkt voorbij en zoals al vele keren in het verleden, was deze gig ook al volledig uitverkocht en zat de West-Vlaamse joint alweer tsjokvol. Stipt op tijd, naar goede gewoonte, zette de band het obligate muzikale intro in, dat naadloos over ging in ‘BB Shuffle’, waarbij Curtis zijn intrede deed en het was onmiddellijk prijs. Het was duidelijk te zien dat de man in vorm was en er zeker en vast zin in had.

Met ‘Look On Yonder Wall’ kregen we een ouwertje van de hand van James Clarck uit 1945, blues nummer dat eigenlijk bekendheid verwierf in de versie van Elmore James. Curtis schakelde over op een potje rock ’n roll met ‘I Don’t Do That No More’, song dat hij geschreven heeft na het afzweren van zijn meer dan losbandig leven. Om maar te zeggen…

Bij ‘You’re So Fine’ van Little Walter, haalde hij de harmonica boven terwijl zijn band, stevig van jetje gaf. Stevige ritmesectie met een zeer goede Mig aan de bas, klasbak Roel Spanjers liet zien en vooral horen uit welk hout hij gesneden is en Tony perste een aantal fijne solo’s uit zijn gitaar. Voeg daarbij de knappe stem van Curtis toe aan het geheel en dit benaderde de perfectie. Dat laatste was vooral te horen in het soulvolle ‘What Did Me In’, wat een stem !

Curtis amuseerde zich, dat was duidelijk te zien en liet zich soms gaan als een soort dirigent. Hij stuurde de muzikanten, liet ze met elkaar duelleren en de mannen lieten het zich welgevallen en gaven het beste van zichzelf. De trein denderde verder aan sneltempo en met ‘Nobody But You’, ‘Both Sorry Over Nothing’ en het schitterend ‘Drivin In The Drivin Rain’, kwam een einde aan de eerste set.

Niets dan lovende woorden te horen in de pauze, iedereen had duidelijk genoten en het drankje in de pauze smaakte nog zo goed.

Vol goede moed nam iedereen zijn plaats weer in en we waren klaar voor deel twee. Kort samen gevat, Curtis en zijn band hielden het zelfde hoog niveau aan en overstegen zichzelf zelfs op sommige momenten. Met ‘I Don’t Want Nobody But You’ en ‘My Baby Left Me’ zaten we onmiddellijk op het goede spoor. Bij dat laatste mocht zelfs “special guest” Thomas Toussaint mee het podium op om zijn talent op de Mississippi saxofoon tentoon te spreiden.

En de trein denderde verder met ‘ I Walke A Mile’ en het explosieve ‘The Longer I Live’. Topnummer trouwens, met een band dat stevig van jetje gaf. Allemaal stuk voor stuk klasbakken. Curtis & co vervolgden met ’20 Years Of BB King’. Het mooie ‘I Found A New Love’ en het gospelachtige ‘Born All Over’, just say yeah ! Het ging stilaan richting 23 uur en dan weet je dat het bijna voorbij zal zijn, maar Curtis slingerde met ‘Slow Down’ nog een stevig rocker de joint in en iedereen ging uit de bol.

Toen de mannen dachten om de instrumenten neer te leggen werd hen gezegd dat er nog zes minuten overschoten en dat ze er nog eentje mochten brengen, wat ze duidelijk zonder morren en met veel plezier deden met een alweer swingende song: ‘Summertime Life’.
Hiermee viel ook het doek op dit schitterende optreden.

Laat ons zeggen dat de afwezigen alweer ongelijk hadden, in dit geval hadden ze sneller hun kaartje moeten aanschaffen. In de Banana Peel grossieren ze ondertussen in optredens van grote klasse, en dit was er alweer eentje met een gouden rand. Hierbij houdt het niet op want volgende week krijgen ze Trudy Lynn op bezoek, en daar ben ik natuurlijk ook bij. CU folks !!

Marcel